News: De Standaard Interview (September 17, 2011)

When I was asked by Deutsche Grammophon to do this project, I realized immediately how risky it would be like to mess with the great classics. You have to believe that you are the architect of your songs. You are either a performer who gives life to someone else’s musical cathedrals or a designer. And I have always seen myself more as a composer. I wish to give the classical pieces a new twenty-first century impetus.

Tori discussed Night of Hunters with Cathérine De Cock for the Belgian newspaper De Standaard and the interview was published yesterday. In the piece, they touch on the record itself, Tori’s approach to working with the music of classical masters, working with family and the upcoming 20th anniversary of Little Earthquakes.

The article is in Dutch but our attempt at an English translation is below.

Thanks to @Shireen86 for pointing this article out!

---

*‘De cirkel is eindelijk rond’ *

Tori Amos maakt klassieke plaat met dochter van elf

zaterdag 17 september 2011, 03u00
Auteur: Cathérine De Cock

Tori Amos liet zich voor haar nieuwe album ‘Night of hunters’ inspireren door de grote klassieke componisten. Een gesprek over geniale dode mannen (Bach en co) en wijze meisjes van elf (haar dochter Natashya).

Vierhonderd jaar klassiekemuziekgeschiedenis overspant het twaalfde soloalbum van Tori Amos, haar debuut bij het vermaarde klassieke label Deutsche Grammophon. Twee jaar na haar kerstplaat Midwinter graces en haar popalbum Abnormally attracted to sin gaat de Amerikaanse singer-songwriter voluit voor klassiek. Op Night of hunters, een liedjescyclus over een gebroken relatie, herinterpreteert Amos het werk van klassieke grootmeesters als Fréderic Chopin en Franz Schubert, zonder haar vaste drummer Matt Chamberlain en bassist Jon Evans maar geruggensteund door onder meer het Apollon Musagete Quartett.

Hoe intimiderend was het om in de schaduw van klassieke reuzen eigen werk te maken?

‘Toen ik door Deutsche Grammophon gevraagd werd om dit project te doen, besefte ik meteen hoe riskant het zou zijn om te knoeien met de grote klassiekers. Je moet ervan overtuigd zijn dat je zelf de architect van je songs bent. Je bent ofwel een performer die andermans muzikale kathedralen tot leven wekt ofwel een ontwerper. En ik heb mezelf altijd meer als een componist gezien. Ik wou klassieke stukken naar de eenentwintigste eeuw halen om er een nieuw elan aan te geven. Zeker als vrouwelijke artiest vond ik het boeiend om mijn visie te laten samensmelten met het werk van die gevestigde mannelijke componisten. De meeste zijn ook beroemd in retrospectie. Schubert, bijvoorbeeld, stierf miskend en met een gebroken hart. De aura die rond zijn werk hangt, interesseert me dan ook niet, wel de kracht van zijn creaties. Ik heb prachtige muziek van Mozart, Händel en Liszt om die reden niet geselecteerd, omdat ik voelde dat de samensmelting van hun energie met de mijne geen meerwaarde zou opleveren.’

Werkte deze ervaring dan veeleer bevrijdend?

‘Je wordt bevrijd én geïntimideerd. Daarom moest ik delicaat te werk gaan en tegelijk onverbiddelijk zijn. Ik heb de oude meesters ook zo benaderd: met een tedere wreedheid.’

Wat vindt u in klassieke muziek dat pop niet biedt?

‘Een taal die je voortdurend kunt uitbreiden. De complexiteit van de muzikale structuren daagt meer uit dan de popmuziek van vandaag. Dat is niet altijd het geval, hoor: soms is een klassiek stuk allesbehalve opwindend en klinkt het als zoveel andere stukken uit die tijd. Daarin verschilt klassiek niet van hedendaagse popmuziek, waar je ook vaak hetzelfde hoort. In de jaren zestig werden de grenzen van popmuziek nog verkend, nu is het een brave bedoening geworden.’

Zijn de songs op deze plaat spontaan gegroeid?

‘Geïnspireerd zijn was deze keer niet goed genoeg: ik heb ook keihard gestudeerd. Het was een uitputtingsslag.’

Toen u als kind klassieke muziek aan het prestigieuze Peabody Institute studeerde, bent u met slaande deuren weggegaan. Smaakt deze plaat nu als zoete wraak?

‘Ik ben vertrokken omdat de leerkrachten niet openstonden voor hedendaagse muziek. Alles wat niet strikt klassiek was, wezen ze af. Hun bekrompenheid voelde aan als een artistieke doodstraf: ik moest daar absoluut weg. (fijntjes) Nochtans heb ik niet het gevoel dat de oude, dode mannen met wie ik nu samenwerk tegen mijn avant-gardeaanpak enig bezwaar zouden hebben. Want in hun tijd waren ze zélf modern.’

‘De cirkel is nu eindelijk rond, al ben ik intussen een paar keer de aardbol rond geweest. (lacht) Ik heb gereisd, geleerd en geproefd van muziek en culturen van over de hele wereld. Ook de muzikale bewerking van het sprookje The light princess die ik nu maak voor het Londense National Theatre heeft me erg geholpen. Ik had deze plaat nooit kunnen maken als ik al die ervaringen niet had gehad.’

Wat was uw allereerste herinnering aan klassieke muziek?

(denkt lang na) ‘Goh, ik was zo jong… Ik las al noten toen ik vier was. Allicht was het Händels Messiah. Tijdens misvieringen zal ik het zeker gehoord hebben (Amos groeide op als dochter van een dominee, red.). Eigenlijk is klassieke muziek altijd al in mijn leven geweest.’

Wat betekent de overstap naar het klassieke label Deutsche Grammophon voor u als artiest?

‘Ik hoop dat elke plaat me naar een hoger bewustzijnsniveau brengt. Maar waar die tocht me brengt, weet ik niet, want ik leef in het moment. ‘Nu’ is alles wat ik weet. Ik probeer niet te ver vooruit te denken. Wat niet wegneemt dat we volgend jaar voor de twintigste verjaardag van Little earthquakes (haar debuutalbum uit 1992, red.) een verzamelalbum met songs uit mijn gehele oeuvre samen met het Metropole Orchestra zullen uitbrengen. Op sommige nummers waren al strijkers te horen, maar gespeeld door een vijftigkoppig orkest met ook koperblazers en houtblazers klinken ze toch net iets anders.’

U schrijft als gelukkig getrouwde vrouw een conceptalbum over een gebroken relatie. Hoe persoonlijk is deze plaat?

‘Mijn man is en blijft mijn muze. Maar het verhaal uit Night of hunters is gebaseerd op vroegere ervaringen, die op de plaat samenkomen tijdens één avond. Soms vergeet je in een relatie dat twee partners gelijk moeten zijn om het te doen slagen. We zijn gefixeerd op romantiek, maar als de ene partner verder groeit terwijl andere ter plekke blijft trappelen, dan loopt het sowieso fout. Voor mij draait het om het psychologische proces waar het vrouwelijke hoofdpersonage door moet.’

Is de drang om verhalen te vertellen groter geworden met de jaren?

‘Ik wou niet met een dagboek voor de dag komen. Dat heb ik al gedaan. Ik hou van de onbegrensde mogelijkheden die een verhaal me biedt. Verhalen hebben de kracht om een luisteraar overal naartoe te leiden, naar om het even welke plek of periode. Dat wil niet zeggen dat ik nu geen nummers meer wil schrijven die op zichzelf staande gedichten zijn, het betekent gewoon dat deze vorm van communiceren me op dit moment het meeste aantrekt.’

Het verhaal gaat ook verder: ook uw elfjarige dochter Natashya zingt op de plaat. Waarom wou u haar erbij?

‘Toen het verhaal stilaan vorm begon te krijgen, had ik het gevoel dat er ook een mystiek, ondeugend wezen in moest. Dat wezen, Annabelle, helpt het vrouwelijk hoofdpersonage om haar leven in eigen handen te nemen. Ik hoorde Tash zingen in de douche en dacht: daar heb ik mijn wezen. We hebben veel gepraat en zo samen het personage ontwikkeld. Tasha heeft namelijk veel vrienden met gescheiden ouders. Op een dag vroeg ze mij: ‘Waarom gaan volwassenen altijd te laat uit elkaar?’ Ik vond dat slim opgemerkt van haar. Een beetje zoals Annabelle de vrouw uit dit album tot andere inzichten kan brengen over hoe relaties functioneren.’

‘Tash wist perfect waar deze plaat over ging. Als je met haar praat, denk je ook niet dat ze elf is. Behalve als er vuile moppen verteld worden: dan ligt ze net zoals haar leeftijdgenoten vijf minuten lang in een deuk van het lachen. (lacht) Ze heeft een kijk op de wereld die ik op die leeftijd niet had: heel open. Ze gaat dan ook met me mee op tournee sinds haar eerste levensjaar. Backstage ontmoet ze voortdurend mensen van verschillende culturen die haar nieuwe werelden laten kennen.’

‘Ze gaat nu naar de Sylvia Young Performing Arts School in Londen (waar ook Amy Winehouse en ex-Spice Girl Emma Bunton gestudeerd hebben, red.). Dat was volledig haar beslissing: zij pushte òns om haar in te schrijven. Ze deed zelf auditie, geraakte binnen en volgt haar eigen pad, waar dat haar ook leidt.’

Voelt u de generatiekloof?

‘Tussen mijn dochter en mij is er niet één kloof, maar zijn er verschillende minikloven: ik ben intussen 48. (lacht) Maar de jaren tussen ons zie ik niet als iets onoverbrugbaars, wel als een mogelijkheid om samen ideeën uit te wisselen. Ik ben gefascineerd door hoe de jonge generatie denkt en leeft. Ik vind het heerlijk om mij te verwonderen over hun creativiteit. Het is ook geen toeval dat er verschillende generaties mee aan het album werkten. Andreas Ottensamer, de klarinetspeler van het Berliner Philharmonic Orkest, is een jonge twintiger, de arrangeur van de strijkers was dan weer 61. Allemaal hebben ze me geïnspireerd.’

Behalve uw dochter zingt ook uw nichtje van negentien mee. Uw man Mark Hawley nam de plaat op in zijn studio op jullie landgoed in het Britse Cornwall. Waarom werkt u zo graag met familie?

‘Alles is intenser door onze sterke band. We begrijpen elkaar. Toen mijn nicht en mijn dochter hun zanglijnen aan het opnemen waren, was ik in dezelfde ruimte en voelde ik dat ze echt voor en tegen mij zongen. Je kunt rechtstreeks energie uit die bloedband halen. Toch zie ik mijn familie in de eerste plaats als artiesten. Als producer ben ik gemeen maar rechtvaardig, ook tegen hen.’

‘Night of hunters’ verschijnt bij Deutsche Grammophon.

De Night of hunters-tournee houdt halt in de Koningin Elisabethzaal in Antwerpen op 28/10 en in het Paleis voor Schone Kunsten in Brussel op 29/10.

---

The circle is finally complete

Tori Amos makes classical record with daughter of eleven

Saturday 17 september 2011, 03u00
Author: Cathérine De Cock

_Tori Amos’ new album ‘Night of Hunters’ was inspired by the great classical composers. A conversation about dead geniuses (Bach and co) and wise girls of eleven (her daughter Natashya). _

Four hundred years of classical music history spans the twelfth solo album of Tori Amos, her debut at the renowned classical label Deutsche Grammophon. Two years after her Christmas album Midwinter Graces and her pop album Abnormally Attracted to Sin, the American singer-songwriter is full of classic. On Night of Hunters, a song cycle about a broken relationship, Amos reinterprets the work of classical masters such as Fréderic Chopin and Franz Schubert, not with drummer Matt Chamberlain and bassist Jon Evans but supported by, among other things, the Apollon Musagete Quartett.

How intimidating it was to be in the shadow of classic Giants own work?

‘ When I was asked by Deutsche Grammophon to do this project, I realized immediately how risky it would be like to mess with the great classics. You have to believe that you are the architect of your songs. You are either a performer who gives life to someone else’s musical cathedrals or a designer. And I have always seen myself more as a composer. I wish to give the classical pieces a new twenty-first century impetus. As a female artist, I found it exciting to merge my vision with the work of who established male composers. Most are also famous in reveries. Schubert, for example, misunderstood and died with a broken heart. The aura that hangs around his work does not interest me as much as the power of his creations. I have not selected the wonderful music of Handel, Mozart and Liszt for that reason, because I felt that the merger of their energy with the mine would produce no added value. ‘

This worked rather than liberating experience?

‘ You are liberated and intimidated. That is why I had to work hard and at the same time be inexorably sensitive. I have approached the old masters with a tender cruelty. ‘

What do you find in classical music that’s not in pop music?

‘ A language you can constantly expand. The complexity of the musical structures challenges more than pop music of today. That is not always the case, though: sometimes a classic piece is anything but exciting and it sounds like so many other pieces from that time. It differs not from the classics of contemporary popular music, where you often hear the same thing. In the 1960s pop music’s borders were pushed, yet now it’s become a staid affair. ‘

Did the songs on this album grow spontaneously?

‘ Inspired was not good enough: this time I also studied very hard. It was a battle of attrition. ‘

When you studied classical music at the prestigious Peabody Institute as a child, you left slamming doors. Is this record a sweet revenge?

“I left because the teachers were not open to contemporary music. Everything that was not strictly classical was cast off. Their narrow-mindedness felt like an artistic death penalty: an absolute path there I had to adher to. (coy) However I do not feel that the old, dead men with whom I work now against my avant-garde approach would have any objection. Because in their time they were themselves modern. ‘

“The circle is now finally complete, now that I am a few years older. (laughs) I have traveled, learned and tasted of music and cultures from all over the world. Also working on the musical of the fairy tale The Light Princess for London’s National Theatre has helped me very much. I would never had been able to make this record if I hadn’t had all those experiences. ‘

What was your first memory of classical music?

(think long after) ‘ Gosh, I was so young … I read all notes when I was four. Handel’s Messiah was probably the first. I will certainly have heard masses during (Amos grew up as the daughter of a pastor, ed.).Actually, classical music has always been in my life. ‘

What does the switch to the classical label Deutsche Grammophon for you as an artist?

“I hope that each record brings me to a higher level of consciousness. But where that journey brings me, I don’t know, because I live in the moment. “Now” is all I know. I try not to think too far ahead. What that does not alter is the fact that next year we observe the twentieth anniversary of Little Earthquakes (her debut album in 1992, ed.) with a compilation album of songs from my entire oeuvre recorded with the Metropole Orchestra. There were strings on some songs, but they were not all played by a fifty piece orchestra with brass and Woodwinds — they are just something else. ‘

You write as happy married woman a concept album about a broken relationship. How personal is this record?

‘ My husband is and remains my muse. Night of Hunters out but the story is based on previous experience, which come together on the record during one evening. Sometimes you forget that two partners must be equal in a relationship to do it. We are fixated on romance, but if one partner grows while other remains on the ground, rushing the error anyway. For me it’s all about the psychological process where the female main character must by. ‘

Has the urge to tell stories become larger over the years?

“I do not wish to write a diary, as I have already done that. I love the infinite possibilities that stories can offer me. Stories have the power to lead a listener to anywhere, to any place or period. That is not to say that I now want to write that isolated numbers more poems, it simply means that this form of communication currently attracts me the most. ‘

The story goes further: also your eleven-year-old daughter Natashya also sings on the record. Why wish you hair?

‘ As the story gradually started to form, I had the feeling that it had to have a mystical, mischievous creature in it. That being, Anna belle, helps the female main character to take her life into their own hands. I heard sing in the shower and Tash thought: I have my being. We talked a lot and developed the character together. Tash has a lot of friends with divorced parents. One day she asked me: ‘ why do adults always late apart? ‘ I found that a smart observation. A bit like Annabelle the woman from this album to other insights can bring about how relationships work. ‘

‘ Tash knew perfectly what this record was about. If you talk with her, you might not think she is eleven. Except when dirty jokes are told: they like her peers is five minutes long in a dent with laughter. (laughs) She has a world view that I did not have at that age: very open. This is because she has been going on tour with me since her first year of life. She constantly meets people Backstage from different cultures that are her new worlds ‘.

“She will be going to the Sylvia Young Performing Arts School in London (where also Amy Winehouse and ex-Spice Girl Emma Bunton have studied, ed.). That was completely her decision: she pushed us to enrol her there. She did hit, and follows her own audition within her own path, where that leads also. ‘

Do you feel the generation gap?

‘ Between my daughter and me, there’s not one gap, but there are several mini gorges: I’m now 48. (laughs) I don’t see the years between us as something uncrossable but as a possibility to exchange ideas together. I am fascinated by how the young generation think and live. I love to marvel at their creativity. It is no coincidence that different generations worked on the album. Andreas Ottensamer, clarinet player of the Berliner Philharmonic Orchestra, the arranger of the 1920s, is a young strings was 61. All of them have inspired me. ‘

Along with your daughter, your niece of nineteen also sings. Your husband Mark Hawley recorded the album in his studio on your estate in British Cornwall. Why you so eager to work with family?

‘ Everything is intensified by our strong bond. We understand each other. When my niece and my daughter were recording their vocals lines, I was in the same room and I felt that they really for and sang to me. You can get energy from direct blood ties. However, I see my family in the first place as artists. As a producer I am single but righteous, no, against them. ‘

‘ Night of Hunters ‘ appears on Deutsche Grammophon.

The Night of hunters-tour stops in the Queen Elisabeth Hall in Antwerp on 28/10 and in the Palace of Fine Arts in Brussels on 29/10.